O pasado 30 de xaneiro conmemoramos o Día Internacional da Paz e a Non Violencia, pero ademáis tamén celebramos o Día da Ilustración, coincidindo co nacemento de Castelao.
Como non queriamos deixar unha actividade pola outra ocorréusenos, en colaboración cos departamentos de Normalización Lingüística, Lingua Galega e Plástica, convocar un concurso de ilustración con lema. Os participantes debían elixir un poema, relato, frase ou lema sobre a paz ou a non violencia e ilustralo. O texto podía ser orixinal ou de autoría coñecida.
Despois das deliberacións xa temos gañadoras dos tres premios. En primeiro lugar María Alfonso Doval de 1º de ESO A e empatadas na segunda posición Claudia Iglesias Sanmartín, tamén de 1º ESO A e Rosa Mª Gómez Pita do Ciclo Medio de Mantemento Electromecánico.
Este xoves, 30 de xaneiro, celebramos o Día Escolar da Paz e desde O Segrel quixemos poñer o noso gran de area a prol da paz e a solidariedade e o noso rexeitamento a calquer tipo de violencia, con poesía e música. Organizamos unha lectura de poemas coa participación de alumnado de ESO e Bacharelato co acompañamento de música de guitarra. Para finalizar o acto, o noso compañeiro Bautista puxo o broche con música de gaita, interpretando unha versión de "Amazing Grace".
Os pequenos de 1º da ESO non quixeron participar na lectura de poemas, seica por vergoña a ler en público, pero non se perderon a celebración. Recortaron e decoraron pombas que pegaron formando a palabra PAZ.
Moitas grazas a todos os que colaraborastes nesta actividade!!!
Hoxe, día 30 de xaneiro, data do aniversario da morte de Mahatma Gandhi (1869-1948), celébrase o "Día escolar da non violencia e da Paz" (DENIP) e nesta data o proxecto "Coñecernos para querernos" que estamos a levar a cabo cos rapaces e rapazas dos campamentos de refuxiados sahararuis en Tinduf fainos sentir, se cabe, máis preto de todos aqueles que como eles están a ser vítimas desas guerras esquecidas, eses conflitos ignorados pola comunidade internacional.
Cando eliximos este título para o noso proxecto, fixémolo convencidos do que ese "lema" significaba, fixémolo con plena conciencia do noso obxectivo principal, coñecer a quen está a loitar polos seus dereitos e, na medida das nosas posibilidades, loitar para que eses dereitos algún día, non moi lonxano, sexan recoñecidos e ese exilio ao que levan sometidos 35 anos cese dunha vez e consigan alcanzar un acordo definitivo de paz que permita a libre determinación do pobo saharaui.
E para que nos vaiamos coñecendo velaí tedes "101 imaxes, 101 abrazos para coñecernos, para aprender a querernos" chegados dende Smara para tod@s nós, para tod@s vós.
Hoxe, día da Non Violencia e a Paz, as bibliotecas escolares do Plambe-Ferrolterra implicados, a través do Bubisher, neste fermoso proxecto "Coñecernos para querernos" queremos berrar alto e forte "Deámoslle unha oportunidade á Paz" "Give peace a chance!"
Give peace a chance - John Lennon
(Entrada compartida polas Bibliotecas Escolares do Plambe-Ferrolterra)
GALICIA Cando cantas, eu canto ao teu verde mar cando choras, tamén choro a túa pena.
Cando soñas, eu soño co teu verde mar nesta vida non podo esquecerte.
Recordar días sen luz da túa miseria, meu país, unha estrela que a noite quere deixar.
Cando cantas, eu canto ao teu verde mar, nesta vida non podo esquecerte.
Creo en ti, creo en ti, na túa xente, no teu ser, miña terra revolucionaria. Penso eu que eres ti a nosa única ilusión. Nós queremos estar xunto a ti.
Pola túa lingua queremos loitar, defendela sen medo a morrer.
Cando cantas, eu canto ao teu verde mar, nesta vida non podo esquecerte.
Unha nova esperanza amanece con nós, liberdade e progreso esperamos de ti.
Galicia... Galicia...
Letra: Mª Carmen Arnoso
Con esta adaptación realizada pola nosa compañeira Mª Carmen, do famoso "Va, Pensiero" o coro dos Escravos Hebreos, o canto de liberdade do pobo hebreo escravo dos persas, III acto da ópera "Nabucco" de G. Verdi, comezará mañá a nosa celebración do Día da Paz e a Non-Violencia.
Unha celebración que continurá con "We are the World" de Michael Jackson e Lionel Richie, "Que canten os nenos" de José Luís Perales e "Imagine" de John Lennon, e rematará cun fragmento de "Allende" de Mario Benedetti "Para matar al hombre de la Paz" que lerá Laura López alumna de 3º de ESO .
Pola convivencia pacífica entre todos. Polo respecto ás diferencias que nos enriquecen. Pola PAZ!!
«A música ten o poder de derrubar fronteiras e achegar pobos. Non importa de onde sexa a xente. Tanto ten a súa condición xeográfica, política, económica ou espiritual. A música ten a capacidade de xurntármonos a todos como unha única raza»
"Porque a música non sabe de razas nen fronteiras pode levar a Paz polo Mundo"
O 9 de novembro de 1989, 28 anos despois da súa construción, caeu o muro de Berlín. De xeito pacífico, sen derramamentos de sangue comezou a reunificación de Alemaña. O 3 de outubro de 1990 celebrouse o día da unidade alemana, un verdadeiro triunfo da liberdade.
O pasado luns celebramos a segunda reunión do club de lectura de rapaces e rapazas de ESO, e aínda que con algunha ausencia por mor dun autobús que non pasou pola parada... a xornada dou ben de si.
Hai quince días, na primeira xornada do club, decidimos que o primeiro libro que leríamos este curso sería "Un loto na neve" de Gonzalo Moure un fermosísimo libro que nos levou ata o Tibet!
Se ben esa viaxe non a realizamos físicamente, o noso espíritu sobrevoou o Monte Everest e soubemos do chamado mal de altura, visitamos Lhasa, subimos ao Potala, escoitamos as fermosas cancións dos traballadores e traballadoras durante a súa longa xornada laboral. Coñecemos aos monxes do Mosteiro de Drepung, vimos rezar aos fieis ante o Templo de Jokhang e contemplamos os seus cilindros de oración, algúns deles tan grandes que hai que rodealos. Os hai feitos dos máis diversos materiais e nós temos un de oso de yak, un animal moi apreciado neste país.
Coñecemos algunhas das tradicións do pobo tibetán, comprobamos que fan a sega como na Galiza de non hai tantos anos, vimos mulleres fiando, entramos na imprenta dun mosteiro, admiramos os seus libros de oracións e falamos de Mantras, Thangkas, Mandalas...
E que dicir da súa música! Aprendemos a tocar un cuenco tibetán e escoitamos unha marabillosa canción típica cantada por un rapaz cunha fermosísima voz.
E xa para rematar aprendemos a poñernos un sari, o noso non é vermello porque eses son para as mulleres casadas e nós aínda somo moi novos... Non diredes que mentimos cando vos dixemos que a tarde dera ben de si, no? Pois isto aínda non rematou, na próxima xuntanza seguiremos falando do Tibet, un pobo marabilloso que nos ten roubado o corazón.
Hoxe queremos falar de soños e de desexos, deses soños que esperamos se cumplan algún día e podamos dicir como Louis Armstrong, aquelo de...
What a Wonderful World !!
I see trees of green, red roses too I see them bloom for me and for you And I think to myself what a wonderful world.
I see skies of blue, clouds of white, Bright blessed days, dark sacred nights And I think to myself what a wonderful world.
The colours of a rainbow, so pretty in the sky Are also on the faces of people going by I see friends shaking hands saying how do you do They’re really saying I love you.
I hear babies cry, I watch them grow. They’ll learn much more than I'll never know And I think to myself what a wonderful world
The colours of a rainbow, so pretty in the sky Are there on the faces of people going by I see friends shaking hands saying how do you do They’re really saying I love you.
"My whole life, my whole soul, my whole spirit is to blow that horn"
Onte recibimos un "Sacapenas" moi especial agasallo dos nosos AMIGOS do CEIP A Rúa.
Un envío urxente dirixido "Á atención das persoas que colaboraron no envío de Sacapenas a Gaza"
Nada máis abrilo a sorpresa foi enorme. Unha fermosísima moneca Sacapenas, cun meniño precioso da mán, dábanos as Grazas "en Galego e en Árabe" (vaia exemplo máis ben traído de que as linguas "sempre" suman...)
Grazas por compartir unha ilusión Grazas por facela posible Grazas polo traballo ben feito Grazas por sumar afectos Grazas por construir unha escola aberta ao mundo Grazas:-)
Que dicir que non sexa darvos as Grazas por ser como sodes?
Grazas por compartir o voso soño Grazas por permitirnos facer o camiño con vós Grazas por unir esforzos e afectos Grazas por levar amor onde hai tanta tristura Grazas pola vosa infinita xenerosidade Grazas:-)
O voso Sacapenas sempre estará nun lugar moi especial da nosa Biblioteca en compañía de boas amizades e vós, por sempre nos nosos corazóns!!
Unha antiga tradición guatemalteca di que cando @s nenos teñen unha pena, lla contan ao moneco sacapenas que colocan baixo a almofada antes de ir durmir. Ao espertar as penas terán desaparecido.
Dende o CEIP A Rúa (Cangas) xurde unha fermosa iniciativa que consiste en facer monecos sacapenas para enviar aos nenos e nenas de Gaza. O obxectivo é que sintan a solidariedade e o agarimo dos nenos e nenas galegas, que sintan que non están sós.
Esta proposta foi moi ben acollida tanto polo profesorado do grupo da biblioteca como polo alumnado do noso instituto así que decidimos organizármonos.
Sabela, profe de galego e especialista en todo tipo de manualidades, é a que dirixe o "obradoiro" para o profesorado, nós somos os primeiros que temos que aprender para logo traballar co alumnado. Xa nos aprendeu a facer dous tipos distintos de monecos, gorros de ganchillo, vestidos, perrucas... en fin, que esto xa comezou e agora non haberá quen nos pare...
Pero esta iniciativa non quedou no centro, xa saíu fóra del, de feito, algúns dos membros das nosas familias tamén están a botar unha man. Disque a unión fai a forza...
Velái tedes un pequeno vídeo de como vai o proceso...
Á volta das vacacións comeza a súa participación o alumnado, xa vos contaremos...
sobre o tempo i as colleitas. Seu pensamento estaba
cos segadores cantando no serán, ao comenzo
do xolpor, cando a noite empeza a ser mociña.
Non comprendía os termos honorábeles,
nin as palabras encheitas de solemno soberbia
nin aos homes aquelados de estúpida suficiencia
que se coidaban importantes
porque os seus devanceiros chegaron a señores
a forza de prostituirse, axionllarse e podrecerse.
Ouvía falar dos deberes co estado soberano,
das sacaras institucións, do orde, da groria
e lembrábase axiña do carballo que había
na porta do seu casal, alá na outa montaña,
perto do río que fungaba un laio monocorde
de escumas entre as pedras; lembrábase asimesmo
do traxe esfarrapado do escolante loiro
que un día fora á guerra e non voltara;
e aínda se lembraba das maletas dos emigrantes
e das anduriñas que pasaban voando cara o sul.
Tiña o corazón cheo de verbas pequeniñas
coma cativas patrias ou pulsos latexantes.
Iletrado e sinxelo, gardaba a sabencia dos bosques
e interpretaba o profundo vento que xeme na noite.
Decía con dozura as súas verbas antigas
e dempóis calaba pra escoitar o silencio
do mundo, dilatado e inmenso coma unha chaira.
Abría as maus labregas,
que agora empuñaban un fusil,
e púñase a miralas con atención lenta e teimosa.
2
De súpeto, nos límites lonxanos do horizonte
fitóu o resprandor dunha cidá en chamas
semellante a un remoto mencer amarelo.
De enriba baixóu un rumor de treboada,
un xordo bruído do río enrabexado,
coma un rouco balbordo cubrindo a paixaxe.
Oubeóu un can nos arrabaldos,
e comenzaron os lóstregos.
O fume,
coma unha palmeira xigantesca
abríu os seus brazos ardentes
i esparexéu pola bóveda celeste
un escuro anuncio de morte.
Asubíos e lóstregos.
Os paxaros da tarde
caíron mortos cal follas de outono.
A sireia da fábrica erguéu o seu chifro
fendendo en dous anacos o día tépedo,
o día húmido e íntimo con sabor de beixo.
Lóstregos.
(Alcendeuse a bombilla.)
Unhas maus deformes afirmaron os cotobelos
no aire estremecido
e un retablo de caras esmaceladas,
mirando para o cumio, increparon aos dioses.
Queimada carne, pernas, pés, ferraduras...
Un touro asexante, coma un Minotaruro perdido
nun laberinto de brazos, rostros, pernas, seos
[tumefactos,
muxía longamente.
(Apagouse a bombilla.)
Un cincel roto
procramóu a súa protesta.
Un cabalo
dislocado, desbocado, agallopóu frenético
sobre os cascos de pedra e nitroglicerina.
Lóstregos.
Fedía a cortello misturado con cloaca e xofre.
(Alcendeuse, apagóuse a bombilla).
Viuse e non se viu unha paisaxe
de brazos, rostros, pernas, dedos,
tellas, seos, portas, aramios...
Lóstregos e os derradeiros estoupidos.
Dempóis, nada. Silencio. Un mesto silencio
de noite nevada ou de terra erma.
Xorxe, meu vello amigo:
tí que estás cos que sofren a historia
i en contra dos que a escriben,
¿cómo fuches parar á tropa?
3
Chegaron ás aforas da cidade
cubertos de borralla e de cansancio.
O teniente berróu "alto, ¿quén vive?";
na inmenda soedá nasceron nardos.
O silencio da noite estrelecida
era un longuísimo camiño branco.
As cartucheiras ían tintintín.
decían tintintín, marcando o paso.
Un bisoño decúbito supino
miraba para o ceo despiadado,
o fusil nunha mau,
na outra mau un saco.
O fillo da súa na estaba morto,
groriosamente morto sobre un charco.
Tiña nos ollos vento. Preguntaba
cunha ollada azul de animal manso.
Xorxe, meu vello, meu esterno amigo,
dime no que estás pensando.
Celso Emilio Ferreiro recrea neste fermoso poema "Soldado" (Longa Noite de Pedra) o Guernica de Picasso. Un exemplo máis no que poesía e arte combínanse nunha armoniosa conxunción de beleza contra o horror e a barbarie do home contra o home.
Con esta entrada queremos facervos a nosa primeira proposta de poesía dende O Noso Recanto da Poesía, unha proposta que quere achegarvos eses poemas que vos/nos fagan reflexionar, nos motiven, nos conmovan, nos fagan rir ou chorar, eses poemas que non nos deberían deixar indiferentes.
E nesta ocasión, ademais, quer ser un pequeno agasallo para o noso queridísimo blog amigo INICIARTE, do que tanto aprendemos e que xa é un referente cando falamos de Arte, de ensino e de bo facer. Parabéns polo magnífico traballo que estades a desenvolver.
.png)
.jpg)
