Nadal Galego
"O Segrel do Penedo"
Boas festas!!
"O Segrel do Penedo"
Boas festas!!
luns, 24 de decembro de 2007
venres, 21 de decembro de 2007
FELIZ 2008
Dende "O Segrel do Penedo" queremos desexarvos, a todos os amigos e amigas da blogosfera e a todos os nosos visitantes, todo o mellor para o vindeiro ano 2008.
QUE OS VOSOS SOÑOS SE FAGAN REALIDADE!!
ATA O 2008!!!!
SAÚDE, LIBROS E BOAS BIBLIOTECAS ESCOLARES!!!
Os Nosos Venres Musicais (XII)
“Ola, chámome Fernando. Hai uns anos coñecín nunha discoteca á raíña do baile. Alí estaba baixo a luz dos focos. Mirar para ela era soñar esperto. Ben pensei que tería que librar unha batalla para conquistala. O meu único desexo era que se fixase en min. Pero tiña medo de que ao empezar a coñecernos aquilo non funcionara. Pedinlle un baile e unha oportunidade para explicarlle que ía en serio, que comigo non habería malos rollos. Agora estamos xuntos e temos unha nena preciosa, que sempre sorrí. Escríbovos porque me gustaría dedicarlle, para empezar o ano, unha canción calquera de ABBA. Grazas.”
Mi madriña, Fernando! Ti es un dos nosos; a túa vida é un musical. Non dubides en chamarnos se necesitas cartos ou calquera outra axuda. Poñémosche a túa canción e recorda que o que che ocorre non é ningún xogo. Ata mañá.
Mi madriña, Fernando! Ti es un dos nosos; a túa vida é un musical. Non dubides en chamarnos se necesitas cartos ou calquera outra axuda. Poñémosche a túa canción e recorda que o que che ocorre non é ningún xogo. Ata mañá.
mércores, 19 de decembro de 2007
II Concurso Relato Curto - Contra a Violencia de Xénero
O pasado mes de novembro convocouse o II Concurso Literario Contra a Violencia de Xénero do que resultou gañadora Antía Díaz Castro (1º Bacharelato) co relato "As Estacións", quedando finalistas Michelle López (1º ESO) e Bruno Currás (2º Bacharelato). Noraboa aos tres!!!
Relato gañador: As estacións
Autora: Antía Díaz Castro PARABÉNS ANTÍA!!
Curso: 2º BacharelatoAS ESTACIÓNS
A primavera... comezo dunha historia interminale, ou iso pensaba eu. El era amable, atento, simpático, un príncipe azul de ollos verdes, o home perfecto que sempre esperas atopar, pero que só aparece nos teus máis profundos soños.
O verán... a calor, a praia, as tardes paseando, as noites de festa que enlazan unha posta con outra posta de sol, o sentirse querida, vivir soñando esperta... a felicidade suprema.
O outono... o cambio, o non saber onde remata a miña vida e onde comeza a súa, os celos, as discusións, o afastamento, o non entender nada, ver que o sentido da miña vida é compracelo, doume de conta de que o suposto prícipe azul non é máis que un lobo coa pel de cordeiro... o comezo do ceclive.
O inverno... de súpeto, máis encanto, máis amabilidade, máis dependencia... ¿quizais un golpe de sorte?... ¿quizais o destino?... ¿ou quizais o arrepentimento? Eu acéptoo simplemente, perdoo e olvido. Como se todo fose tan fácil.
A primavera... os cambios continuos. Regalos que compensan ofensas, a importancia das aparencias. O estúpido "que dirán" dirixe o meu destino.
O verán... consumirme añorando os bos recordos do verán anterior. Ata o tempo parece estar na miña contra, chovendo todo o día. A doce auga da choiva mestúrase coas bágoas salgadas que brotan dos meus ollos cada vez que me asomo á ventá e vexo unha parella feliz.
O outono... Onde están os meus amigos? Poida que crean que a tristeza é contaxiosa. As follas das árbores caen, á vez que a miña alegría descende.
O inverno... a dor, as palizas, a humillación, o intentar escapar e non poder, a soidade, as inútiles súplicas... o descenso a un frío inferno invernal.
A primavera... flotar no aire cara a un mundo mellor, deixando as miserias atrás, e aprender que o destino é cruel e que a sorte so é para quen a busca, e eu xa me cansei de buscar e non atopar... o regreso á felicidade.
...e el dixo: fíxeno porque a quería, pero, que sentido ten a miña vida sen ela?...
...namentres eu ría e pensaba: se eu non podía vivir ó teu lado, ti non poderás vivir agora sen min.
O verán... a calor, a praia, as tardes paseando, as noites de festa que enlazan unha posta con outra posta de sol, o sentirse querida, vivir soñando esperta... a felicidade suprema.
O outono... o cambio, o non saber onde remata a miña vida e onde comeza a súa, os celos, as discusións, o afastamento, o non entender nada, ver que o sentido da miña vida é compracelo, doume de conta de que o suposto prícipe azul non é máis que un lobo coa pel de cordeiro... o comezo do ceclive.
O inverno... de súpeto, máis encanto, máis amabilidade, máis dependencia... ¿quizais un golpe de sorte?... ¿quizais o destino?... ¿ou quizais o arrepentimento? Eu acéptoo simplemente, perdoo e olvido. Como se todo fose tan fácil.
A primavera... os cambios continuos. Regalos que compensan ofensas, a importancia das aparencias. O estúpido "que dirán" dirixe o meu destino.
O verán... consumirme añorando os bos recordos do verán anterior. Ata o tempo parece estar na miña contra, chovendo todo o día. A doce auga da choiva mestúrase coas bágoas salgadas que brotan dos meus ollos cada vez que me asomo á ventá e vexo unha parella feliz.
O outono... Onde están os meus amigos? Poida que crean que a tristeza é contaxiosa. As follas das árbores caen, á vez que a miña alegría descende.
O inverno... a dor, as palizas, a humillación, o intentar escapar e non poder, a soidade, as inútiles súplicas... o descenso a un frío inferno invernal.
A primavera... flotar no aire cara a un mundo mellor, deixando as miserias atrás, e aprender que o destino é cruel e que a sorte so é para quen a busca, e eu xa me cansei de buscar e non atopar... o regreso á felicidade.
...e el dixo: fíxeno porque a quería, pero, que sentido ten a miña vida sen ela?...
...namentres eu ría e pensaba: se eu non podía vivir ó teu lado, ti non poderás vivir agora sen min.
martes, 18 de decembro de 2007
Un conto de Nadal
Aquel ano, despois de moito navegar por internet, Papá Noel e os Reis Magos atoparon un blog que lles deu unha idea. Regalaríannos o mesmo a todos: o reloxio-contador universal. Se mirabas para el vías que no mundo había moita xentiña, que acabábamos cos recursos naturais e que contaminábamos unha barbaridade. Entendías que todos somos irmáns e que vivimos no mesmo sitio: o planeta Terra. O regalo fixo efecto. Os políticos tomaron conciencia de moitas cousas e os seus votantes...tamén.
Para vostedes, en primicia mundial, o reloxio-contador universal!!!!
Para vostedes, en primicia mundial, o reloxio-contador universal!!!!
luns, 17 de decembro de 2007
O Club de Lectura dos Segreis máis novos (I)
Hoxe tivemos a primeira reunión do Club de lectura do Segrel dos Segreis máis novos, 12 mozos e mozas da ESO. Xuntámonos na biblioteca durante case tres horas. Vaia tarde!!!!Na primeira xuntanza, hai xa un mes, eliximos como primeiro libro "El alma del bosque", pero por problemas coa distribución, e despois de esperar moitos días, decidimos comezar polo que quedara en segundo lugar "Cando petan na porta pola noite" de Xabier P. Docampo. Non estabamos dispostos a esperar ata o próximo ano...
Decidimos dividir cada sesión en dúas partes.
Na primeira, falaremos sobre a novela elixida, que por certo esta primeira xornada foi toda unha experiencia. Os comentarios tan acertados dos rapaces, as súas ganas de participar, o xeito de escoitar o que os outros tiñan que dicir... Como se notaba que o que estabamos a facer os tiña engaiolados!!
Durante a segunda parte traballaremos coas novas tecnoloxías. Hoxe xa fixemos comentarios no blog do Club de lectura e estreamos O Blog dos Segreis, un blog que nace coa idea de ser un punto de encontro para o noso alumnado no que poder facer os seus comentarios, as súas suxestións de lectura, cine, música... Un espazo para debater, compartir, colaborar, en definitiva, para aprender. E tanto que aprenderon!!
Algúns deles xa fixeron as súas suxestións de lectura. Todas as entradas son obra súa... Que xeito de aprender!!! Nun momento xa sabían baixar imaxes, enlazar páxinas, modificar cores, textos, etiquetar os posts... Cando nos dimos de conta xa rematara a tarde.... meu deus, a piques estiveron de perder o autobús!!!
Canto disfrutamos falando de contos, de libros... Fixemos planes para o ano que ven!! O primeiro día que nos xuntemos, o luns 14, traeremos cada un de nós un conto que contaremos ao resto. Haberá que falar con avós, pais, veciños... e ver que atopamos. "Se son de medo, teremos que ambientar a biblioteca" foi unha das súas propostas. Así o faremos.
Rapaces, o próximo ano teremos algunha historia que contar!!!
sábado, 15 de decembro de 2007
A Formación dos Nosos Usuarios e Usuarias
Este curso, e como ven sendo habitual, a formación de usuarios realizouse durante o mes de novembro.
Para os grupos de 2º, 3º e 4º de ESO levouse a cabo en dúas sesións, unha na biblioteca e outra nunha das aulas de informática. No caso dos grupos de 1º de ESO, esta formación completouse coa visita á Biblioteca Municipal e ao Museo do Humor de Fene.
Xaquín Marín, director do Museo, recibiunos á chegada da Casa da Cultura. Alí, dividímonos en dous grupos para facilitar as actividades a desenvolver.
O encargado de dirixir a visita a través do Museo foi o mesmo Xaquín Marín, todo un luxo engadido. Explicounos, entre outras cousas, algunhas das características dos debuxos chineses, como son os matices nas cores, a fraxilidade do papel de arroz que utilizan algúns debuxantes…
Sonia, a bibliotecaria municipal, e que xa coñecía moi ben a algúns dos nosos rapaces e rapazas, usuarios habituais, falounos da organización e funcionamento da biblioteca. Algúns dos rapaces aproveitaron para sacar o seu carnet ese día.
A segunda parte desta formación, levarémola a cabo durante o segundo trimestre con distintos xogos, concursos e actividades, cos que poñeremos en práctica todo o aprendido. Xa volo contaremos!!
venres, 14 de decembro de 2007
Os Nosos Venres Musicais (XI)
BOB DYLAN “HURRICANE”
Esta semana, imos dedicarlle os nosos venres musicais a unha canción, e non, como é habitual, a un grupo ou a un cantante. E imos facelo polo que a canción Hurricane de Bob Dylan, supón na loita en prol dos Dereitos Humanos.
A canción baséase na historia real do boxeador negro Rubin “Hurricane” Carter, que pasou na cadea 19 anos acusado dun crime que non cometeu, xusto antes de pelexar polo título mundial. Dylan protesta ante unha xustiza cruel. Acompáñano o violín de Scarlett Rivera e a guitarra de Eric Clapton.
Con este post, remata a nosa semana polos Dereitos Humanos
xoves, 13 de decembro de 2007
Verdade Que Sería Estupendo?, Verdade Que Si?
Mix Ronsel / Segrel
La Concordia
Se reunió en concilio el hombre con sus dientes,
Examinó su palidez, extrajo
Un hueso de su pecho: - Nunca, dijo,
Jamás la violencia.
Llegó un niño de pronto, alzó la mano,
Pidió pan, rompió el hilo del discurso.
Reventó el orador, huyeron todos.
-Jamás la violencia, se dijeron.
Llovió el invierno a mares lodos, hambre.
Navegó la miseria a plena vela.
Se organizó el socorro en procesiones
De exhibición solemne. Hubo más muertos.
Pero nunca, jamás, la violencia.
Se fueron uno, cien, doscientos, muchos:
No daba el aire propio para tantos,
El año mejor fue que otros peores.
No están los que se han ido y nadie ha hecho
Violento recurso a la justicia.
El concejal, el síndico, el sereno,
El solitario, el sordo, el guardia urbano,
El profesor de humanidades: todos
Se reunieron bajo su cadáver
Sonriente y pacífico y lloraron
Por sus hijos más bien, que no por ellos.
Exhaló el aire putrefacto pétalos
De santidad y orden.
Quedó a salvo la Historia, los principios,
El gas del alumbrado, la fe pública.
-Jamás la violencia, cantó el coro,
unánime, feliz, perseverante.
Examinó su palidez, extrajo
Un hueso de su pecho: - Nunca, dijo,
Jamás la violencia.
Llegó un niño de pronto, alzó la mano,
Pidió pan, rompió el hilo del discurso.
Reventó el orador, huyeron todos.
-Jamás la violencia, se dijeron.
Llovió el invierno a mares lodos, hambre.
Navegó la miseria a plena vela.
Se organizó el socorro en procesiones
De exhibición solemne. Hubo más muertos.
Pero nunca, jamás, la violencia.
Se fueron uno, cien, doscientos, muchos:
No daba el aire propio para tantos,
El año mejor fue que otros peores.
No están los que se han ido y nadie ha hecho
Violento recurso a la justicia.
El concejal, el síndico, el sereno,
El solitario, el sordo, el guardia urbano,
El profesor de humanidades: todos
Se reunieron bajo su cadáver
Sonriente y pacífico y lloraron
Por sus hijos más bien, que no por ellos.
Exhaló el aire putrefacto pétalos
De santidad y orden.
Quedó a salvo la Historia, los principios,
El gas del alumbrado, la fe pública.
-Jamás la violencia, cantó el coro,
unánime, feliz, perseverante.
(Valente)
mércores, 12 de decembro de 2007
Unha Loita Cotiá
Non esquezamos que a defensa dos Dereitos Humanos debe ser unha loita cotiá, na que non podemos nen debemos baixar a garda.
(Grazas Marina e David polo voso magnífico traballo)
martes, 11 de decembro de 2007
Os Nosos Dereitos Fundamentais
(Vía IES Río Cabe) Todo ser humano, polo feito de selo, é titular duns dereitos fundamentais que a sociedade non pode arrebatarlle lícitamente
MANU CHAO "CLANDESTINO"
Pasou o día Universal dos Dereitos Humanos, pero non o que ese día supón de loita, de reivindicación, de denuncia de tantas violacións deses dereitos. Non o esquezamos, dependen de todos nós!!
luns, 10 de decembro de 2007
10 de Decembro - Día dos Dereitos Humanos
Os Dereitos Humanos
Os Dereitos Humanos son o conxunto de prerrogativas inherentes á natureza da persoa, cuxa realización efectiva resulta indispensábel para o desenvolvemento integral do individuo que vive nunha sociedade xuridicamente organizada. Estes dereitos, establecidos na Constitución e nas leis, deben ser recoñecidos e garantidos polo Estado. Poderiamos dicir mesmo que son aquelas esixencias que agroman da propia condición natural do home.
Cando falamos da palabra “dereito” facemos fincapé nun poder ou facultade de actuar, un permiso para obrar nun determinado sentido ou para esixir unha conducta doutro suxeito. E son chamados “humanos” porque son do home, de cada un de nós. O home é o destinatario destes dereitos. E así, reclaman recoñecemento, respecto e promoción por parte de tod@s e especialmente da autoridade. Por iso, estes dereitos son inherentes e inalienables. Os dereitos humanos son universais porque pertencen a todos os homes, a todos por igual, en todo tempo e lugar; atópanse de xeito innato ligados á natureza do home. Deben ser o piar das comunidades.
Porén, non son realmente respectados, existindo toda clase de violacións: privacións das liberdades fundamentais, torturas, imposibilidade de acceso aos servizos de saúde e auga potábel, uso de minas antipersoais, discriminación e actos terroristas que xeran catástrofes, xenocidio, nenos soldado, etc.
Ás veces, esquecémonos do realmente importante, ocupados como estamos no noso devir cotián. Son as cousas e as persoas cercanas as que realmente nos importan, as que nos fan sufrir ou aledarnos. Pero tamén sabemos que o noso oficio, o noso traballo, a nosa dedicación primeira e fundamental é formar a unha serie de persoas-proxecto, o cerne do futuro, as xeracións que poderán facer do mundo do mañá un universo máis xusto no que habitar. Somos educadores, e como tales, priorizamos tarefas como a que agora nos une. Debemos procurar que o noso alumnado reteña na súa retina e na súa memoria que días como o 25 de novembro, o 30 de xaneiro, o 8 de marzo… días coma o de hoxe existen porque hai persoas que sofren unha penuria diaria que contravén o espírito do ser humano que deberiamos abandeirar. É o noso labor tentar que eses sufrimentos non existan, que deixen de existiren eses días porque a sociedade do futuro, esa na que tanto temos nós que dicir –non o esquezamos, co noso propio exemplo- non as procura, non as necesita.
Por esta razón, aquí estamos, de novo, unidos por unha nova causa común, o Día dos Dereitos Humanos, denunciando a súa violación. Vímolo facendo dende hai tres días. Resulta, sen lugar a dúbidas, moi clarificador, que os nosos blogues estean unidos desde esas datas. Emotivo. Significativo. É o noso desexo seguir a loitar unidos. E conseguirémolo.
Cando falamos da palabra “dereito” facemos fincapé nun poder ou facultade de actuar, un permiso para obrar nun determinado sentido ou para esixir unha conducta doutro suxeito. E son chamados “humanos” porque son do home, de cada un de nós. O home é o destinatario destes dereitos. E así, reclaman recoñecemento, respecto e promoción por parte de tod@s e especialmente da autoridade. Por iso, estes dereitos son inherentes e inalienables. Os dereitos humanos son universais porque pertencen a todos os homes, a todos por igual, en todo tempo e lugar; atópanse de xeito innato ligados á natureza do home. Deben ser o piar das comunidades.
Porén, non son realmente respectados, existindo toda clase de violacións: privacións das liberdades fundamentais, torturas, imposibilidade de acceso aos servizos de saúde e auga potábel, uso de minas antipersoais, discriminación e actos terroristas que xeran catástrofes, xenocidio, nenos soldado, etc.
Ás veces, esquecémonos do realmente importante, ocupados como estamos no noso devir cotián. Son as cousas e as persoas cercanas as que realmente nos importan, as que nos fan sufrir ou aledarnos. Pero tamén sabemos que o noso oficio, o noso traballo, a nosa dedicación primeira e fundamental é formar a unha serie de persoas-proxecto, o cerne do futuro, as xeracións que poderán facer do mundo do mañá un universo máis xusto no que habitar. Somos educadores, e como tales, priorizamos tarefas como a que agora nos une. Debemos procurar que o noso alumnado reteña na súa retina e na súa memoria que días como o 25 de novembro, o 30 de xaneiro, o 8 de marzo… días coma o de hoxe existen porque hai persoas que sofren unha penuria diaria que contravén o espírito do ser humano que deberiamos abandeirar. É o noso labor tentar que eses sufrimentos non existan, que deixen de existiren eses días porque a sociedade do futuro, esa na que tanto temos nós que dicir –non o esquezamos, co noso propio exemplo- non as procura, non as necesita.
Por esta razón, aquí estamos, de novo, unidos por unha nova causa común, o Día dos Dereitos Humanos, denunciando a súa violación. Vímolo facendo dende hai tres días. Resulta, sen lugar a dúbidas, moi clarificador, que os nosos blogues estean unidos desde esas datas. Emotivo. Significativo. É o noso desexo seguir a loitar unidos. E conseguirémolo.
CARTEIS CONTRA AS VIOLACIÓNS DOS DDHH
Dignidade e Xustiza para todos nós!!
Pica na cita e verás unha presentación feita con debuxos realizados polo alumnado de Infantil e Primaria
"Os Dereitos Humanos son os nosos dereitos. Tomémolos, defendámolos, promovámolos, esntendámolos e insistamos neles. Nutrámolos e enriquezámolos...Son o mellor de nós. Deámoslles vida" (Kofi Annan)
domingo, 9 de decembro de 2007
O Mundo do Cine e os Dereitos Humanos
Terceiro artigo e terceiro día de acción comunitaria dos Blogues das Bibliotecas Escolares na loita polos Dereitos Humanos. Último día da conta atrás. Mañá é 10 DE DECEMBRO, DÍA DOS DEREITOS HUMANOS
"EL GRAN DICTADOR"
PELÍCULA INTERPRETADA POR CHARLES CHAPLIN "CHARLOT"
PELÍCULA INTERPRETADA POR CHARLES CHAPLIN "CHARLOT"
Discurso final de Charlot, o Charlot que, aproveitando o seu parecido físico con Hitler, se dirixe aos soldados dispostos a conquistar o mundo.
Charlot lles recorda que non hai que combater pola escravitude, que deben loitar en prol da liberdade e a xustiza, que hai lugar para a esperanza.
Charlot lles recorda que non hai que combater pola escravitude, que deben loitar en prol da liberdade e a xustiza, que hai lugar para a esperanza.
PODEDES FACER DESTA VIDA UNHA RADIANTE AVENTURA
PODÉIS HACER DE ESTA VIDA UNA RADIANTE AVENTURA
PODÉIS HACER DE ESTA VIDA UNA RADIANTE AVENTURA
Realmente lo siento pero no aspiro a ser emperador. Eso no es nada para mí. No pretendo regentar, ni conquistar nada de nada. Me gustaría ayudar, en lo posible, a cristianos y judíos... negros y blancos. Todos tenemos el deseo de ayudarnos mutuamente. La gente civilizada es así. Queremos vivir de nuestra dicha mutua... no de nuestra mutua desdicha. No queremos despreciarnos y odiarnos mutuamente. En este mundo hay sitio para todos. Y la buena tierra es rica y puede garantizar la subsistencia de todos. El camino de la vida puede ser libre y magnífico, pero hemos perdido ese camino. La voracidad ha envenenado el alma de los hombres, ha rodeado el mundo con un círculo de odio y nos ha hecho entrar marcando el paso de la oca en la miseria y la sangre. Hemos mejorado la velocidad, pero somos esclavos de ella. La mecanización que trae consigo la abundancia nos ha alejado del deseo. Nuestra ciencia nos ha vuelto cínicos. Nuestra inteligencia, duros y brutales. Pensamos en exceso y no sentimos bastante. Tenemos más necesidad de espíritu humanitario que de mecanización. Necesitamos más la amabilidad y la cortesía que la inteligencia. Sin estas cualidades la vida sólo puede ser violenta y todo está perdido. La aviación y la radio nos han acercado los unos a los otros. La naturaleza misma de estos inventos requería la bondad del hombre y reclamaba una fraternidad universal para la unión de todos. En este momento, mi voz llega a miles de seres esparcidos por el mundo.
A aquéllos que puedan comprenderme les digo: No desesperéis, la desgracia que ha caído sobre nosotros no es más que el resultado de un apetito feroz de la amargura de unos hombres que temen el camino del progreso humano. El odio de los hombres pasará y los dictadores perecerán, y el poder que han usurpado al pueblo volverá al pueblo.
Soldados, no os entreguéis a esos brutos, hombres que os desprecian y os tratan como esclavos, hombres que rigen vuestras vidas, imponen vuestros actos, vuestros pensamientos: que os amaestran y os hacen ayunar, os tratan como ganado y os utilizan como carne de cañón. No os pongáis en manos de esos hombres contra natura, de esos hombres máquinas con corazones de máquinas.
¡Vosotros no sois máquinas! ¡Vosotros no sois ganado! ¡Vosotros sois hombres! ¡Vosotros lleváis el amor de la humanidad en vuestros corazones! No odiéis. Sólo los que no son amados odian. Los que no son amados y los anormales... Soldados, ¡no combatáis por la esclavitud! Combatid por la libertad.
En el capítulo diecisiete del Evangelio, según S. Lucas, está escrito:
«El Reino de Dios está en el hombre mismo». No en un solo hombre, ni en un grupo de hombres, ¡en todos los hombres! y vosotros ¡vosotros el pueblo! tenéis el poder para crear máquinas. El poder para crear felicidad. Vosotros el pueblo tenéis el poder para crear esa vida libre y espléndida... para hacer de esa vida una radiante aventura. Entonces, en nombre de la democracia, utilicemos ese poder... ¡Unámonos todos! luchemos por un mundo nuevo, un mundo limpio que ofrezca a todos la posibilidad de trabajar, que dé a la juventud un porvenir y resguarde a los ancianos de la necesidad.
Prometiendo estas cosas, gente ambiciosa se ha hecho con el poder. Pero ¡ha mentido! No han mantenido sus promesas, ¡ni las mantendrán jamás! Los dictadores se han liberado pero han domesticado al pueblo. Combatamos ahora para que se cumpla esta promesa. Combatamos por un mundo equilibrado... Un mundo de ciencia, en el que el progreso lleve a todos a la felicidad.
¡Soldados! en nombre de la democracia ¡unámonos!
A aquéllos que puedan comprenderme les digo: No desesperéis, la desgracia que ha caído sobre nosotros no es más que el resultado de un apetito feroz de la amargura de unos hombres que temen el camino del progreso humano. El odio de los hombres pasará y los dictadores perecerán, y el poder que han usurpado al pueblo volverá al pueblo.
Soldados, no os entreguéis a esos brutos, hombres que os desprecian y os tratan como esclavos, hombres que rigen vuestras vidas, imponen vuestros actos, vuestros pensamientos: que os amaestran y os hacen ayunar, os tratan como ganado y os utilizan como carne de cañón. No os pongáis en manos de esos hombres contra natura, de esos hombres máquinas con corazones de máquinas.
¡Vosotros no sois máquinas! ¡Vosotros no sois ganado! ¡Vosotros sois hombres! ¡Vosotros lleváis el amor de la humanidad en vuestros corazones! No odiéis. Sólo los que no son amados odian. Los que no son amados y los anormales... Soldados, ¡no combatáis por la esclavitud! Combatid por la libertad.
En el capítulo diecisiete del Evangelio, según S. Lucas, está escrito:
«El Reino de Dios está en el hombre mismo». No en un solo hombre, ni en un grupo de hombres, ¡en todos los hombres! y vosotros ¡vosotros el pueblo! tenéis el poder para crear máquinas. El poder para crear felicidad. Vosotros el pueblo tenéis el poder para crear esa vida libre y espléndida... para hacer de esa vida una radiante aventura. Entonces, en nombre de la democracia, utilicemos ese poder... ¡Unámonos todos! luchemos por un mundo nuevo, un mundo limpio que ofrezca a todos la posibilidad de trabajar, que dé a la juventud un porvenir y resguarde a los ancianos de la necesidad.
Prometiendo estas cosas, gente ambiciosa se ha hecho con el poder. Pero ¡ha mentido! No han mantenido sus promesas, ¡ni las mantendrán jamás! Los dictadores se han liberado pero han domesticado al pueblo. Combatamos ahora para que se cumpla esta promesa. Combatamos por un mundo equilibrado... Un mundo de ciencia, en el que el progreso lleve a todos a la felicidad.
¡Soldados! en nombre de la democracia ¡unámonos!
sábado, 8 de decembro de 2007
O Mundo das Letras e os Dereitos Humanos
Segundo artigo colectivo dos blogues das bibliotecas escolares galegas, publicado durante a conta atrás para o Día dos Dereitos Humanos.
La Aventura Humana
Osset Hernández, M.
Ed. Icaria, Barcelona, 2005.
La Aventura Humana
Osset Hernández, M.
Ed. Icaria, Barcelona, 2005.
Recompilación de trinta contos populares que corresponden a cada un dos artigos da Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948. O autor quere amosar que en calquera tradición existe a lo menos un conto que é posible utilizar para transmitir os valores que enuncian os dereitos humanos polo tanto forma parte do acervo colectivo da humanidade.
Neste libro atoparedes os seguintes contos:
Afgano: Hussun Banu
Amazónico: La justicia de Tupá
Árabe: Sherezade
Bereber: Un docto cadáver
Bretón: Cantos de boda
Castelán: Blancaflor
Catalán: El conejo, el gallo, el gato, el perro y el carnero
Chinés: Liang Sanbo y Zhu Yingtai
Congoleño: Nkolle o la aventura humana
Coreano: La liebre y el hígado
Cubano: Bregantino, Bregantín
Exipcio: El león y el gato
Xitano: El origen del violín
Grego: Prometeo y la caja de Pandora
Guineano: El hijo del cocodrilo
Hindú: El bueno y el malo
Huichol: El diluvio
Indoeuropeo: El hombre que quería robar a su compañero
Irlandés: El juicio del gato
Letón: El hombre-oso
Malí: Un bastardo
Masai: Los frutos del sicomoro
Mexicano: Xicoatl, estrella errante
Nepalí: Lalari y Kusuri; Khoktschulukpa y el nacimiento de la cultura
Quechua: El cuento de Pedro Lache
Saharaui: El honor
Sioux: El águila y el cazador
Tibetano: La hija de los dragones
Vasco: Catorce
... que os disfrutedes e vos aporten a súa maxia.
Afgano: Hussun Banu
Amazónico: La justicia de Tupá
Árabe: Sherezade
Bereber: Un docto cadáver
Bretón: Cantos de boda
Castelán: Blancaflor
Catalán: El conejo, el gallo, el gato, el perro y el carnero
Chinés: Liang Sanbo y Zhu Yingtai
Congoleño: Nkolle o la aventura humana
Coreano: La liebre y el hígado
Cubano: Bregantino, Bregantín
Exipcio: El león y el gato
Xitano: El origen del violín
Grego: Prometeo y la caja de Pandora
Guineano: El hijo del cocodrilo
Hindú: El bueno y el malo
Huichol: El diluvio
Indoeuropeo: El hombre que quería robar a su compañero
Irlandés: El juicio del gato
Letón: El hombre-oso
Malí: Un bastardo
Masai: Los frutos del sicomoro
Mexicano: Xicoatl, estrella errante
Nepalí: Lalari y Kusuri; Khoktschulukpa y el nacimiento de la cultura
Quechua: El cuento de Pedro Lache
Saharaui: El honor
Sioux: El águila y el cazador
Tibetano: La hija de los dragones
Vasco: Catorce
... que os disfrutedes e vos aporten a súa maxia.
CITAS
"La violencia es el último recurso del incompetente". (Isaac Asimov)
"Ojo por ojo, y el mundo acabará ciego". (Gandhi)
"La violencia es el miedo a los ideales de los demás". (Gandhi)
"No hay camino para la paz, la paz es el camino". (Gandhi)
"No hay más calma que la engendrada por la razón". (Séneca)"La verdad no está de parte de quién más grite". (Rabindranath Tagore)
"El racismo ha sido históricamente una bandera para justificar las empresas de expansión, conquista, colonización y dominación y ha marchado de la mano de la intolerancia, la injusticia y la violencia". (Rigoberta Menchú)
"Los derechos humanos son sus derechos. Tómenlos, defiéndanlos, promuévanlos, entiéndanlos e insistan en ellos. Nútranlos y enriquézcanlos... Son lo mejor de nosotros. Denles vida". (Kofi Annan)
"Toda sociedade que pretenda asegurar aos homes a liberdade, debe comezar por garantirlles a existencia". (León Blum)
"Mentres a maioría dos homes non sexa libre, non se pode concibir ao home libre". (Henri-Frédéric Amaniel)
"Descubrir aos outros é descubrir unha relación, non unha barreira". (Claude Lévy-Strauss)
"A liberdade non é máis que a oportunidade de ser mellor". (Albert Camus)
venres, 7 de decembro de 2007
O Mundo da Música e os Dereitos Humanos
Fíjate bien (Juanes)
Rosa de la paz (Amaral)
Streets of Philadelphia (Bruce Springsteen)
Black eyes, blue tears (Shania Twain)
I will survive (Gloria Gaynor)
Te han quitado lo que tienes
Te han robado el pan del dia
Te han sacado de tus tierras
Y no parece que termina aqui
Despojado de tu casa
vas sin rumbo a la ciudad
sos el hijo de la nada
sos la vida que se va
Son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
Y no te olvides de esto no no no
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies amor
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies...
Ya no se quien es el dueño
de tu vida y de la mia
solo se que hay un cuento
que no parece que termina aqui
Como dicen en los diaros
y como dicen en la tele
y como dicen en la radio
que no parece que termina aqui
son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
y no te olvides de esto no no no
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies (amor/por favor/amor)
Por que ellos no van a buscarte
ellos no van a salvarte
ellos no van ellos no van no no
y tu no lo vas a creer
Where is the love (Black eyed peas)Te han robado el pan del dia
Te han sacado de tus tierras
Y no parece que termina aqui
Despojado de tu casa
vas sin rumbo a la ciudad
sos el hijo de la nada
sos la vida que se va
Son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
Y no te olvides de esto no no no
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies amor
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies...
Ya no se quien es el dueño
de tu vida y de la mia
solo se que hay un cuento
que no parece que termina aqui
Como dicen en los diaros
y como dicen en la tele
y como dicen en la radio
que no parece que termina aqui
son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
y no te olvides de esto no no no
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies (amor/por favor/amor)
Por que ellos no van a buscarte
ellos no van a salvarte
ellos no van ellos no van no no
y tu no lo vas a creer
Rosa de la paz (Amaral)
Streets of Philadelphia (Bruce Springsteen)
Black eyes, blue tears (Shania Twain)
I will survive (Gloria Gaynor)
xoves, 6 de decembro de 2007
Unidos por unha mesma causa!!
DENDE MAÑÁ E ATA O VINDEIRO LUNS, "DIA DOS DEREITOS HUMANOS" OS BLOGUES DAS BIBLIOTECAS ESCOLARES GALEGAS UNIRÉMONOS PARA AMOSAR A NOSA LOITA EN PROL DOS NOSOS DEREITOS.
NENOS DO "1º MUNDO"
NIÑOS DE SOMALIA Yo como
Tú comes
El come
Nosotros comemos
Vosotros coméis
¡Ellos no!
(Gloria Fuertes)
Durante eses días, os posts, froito dun traballo colaborativo, publicaranse de xeito colectivo.
Tú comes
El come
Nosotros comemos
Vosotros coméis
¡Ellos no!
(Gloria Fuertes)
Durante eses días, os posts, froito dun traballo colaborativo, publicaranse de xeito colectivo.
luns, 3 de decembro de 2007
Roteiro polas Bibliotecas Escolares
Esta semana os membros do GBI (Grupo de Bibliotecas Interdisciplinar Intercentros – A Nosa Biblioteca, Biblioafonso e O Segrel do Penedo) decidimos iniciar unha andaina que nos levará polas bibliotecas escolares galegas. Queremos coñecelas in situ, e presentárvolas a través dos nosos blogs. Unha experiencia máis do traballo colaborativo que tanto nos gusta e que esperamos nos sirva para aprender moitísimo das vosas experiencias e do voso bo facer.
Este roteiro comezou polo CEIP Milladoiro de Malpica, unha das catro bibliotecas galegas que conseguiron un dos premios de Boas Prácticas do MEC, aínda que non foi este o motivo que nos levou alí, senón a amizade que nos une con Olga a coordinadora da biblioteca. Olga Rodríguez, unha das "históricas" das bibliotecas escolares galegas, que leva ao fronte desta biblioteca moitísimos anos, é unha das artífices deste merecidísimo premio.
Chegamos a Malpica ás dúas da tarde do xoves 28 de novembro, un día frío pero no que lucía un sol radiante. A nosa anfitriona recolleunos e levounos a comer. A conversa sempre moi interesante, botamos unhas risas, pero queríamos ir á biblio.
Unha vez alí, recorremos todos e cada un dos seus recunchos, que ten varios, todos eles moi acolledores, pero se tivéramos que escoller un só, este sería o da lectura. Dous sillóns ao carón dunha mesa camilla cun precioso atril en forma de rá. Un recuncho que invita a sentarse e disfrutar coa lectura dun bo libro, como "Corre, corre cabaciña" ou "Chocolata".
Pero se o que nos piden é que elixamos un dos libros dos seus fondos, sen lugar a dúbidas ese libro estaría na sección de creación propia, e de todos os que alí hai nos quedamos co Diccionario de Palabras Bonitas. Canto disfrutamos lendo algunhas das súas entradas! Un traballo excelente!
Foi unha experiencia inesquecible. Coñecimos a Mari Carmen e a Laura membros do equipo da biblioteca , a Maria , a José Manuel Villar, a Jesús, a Lino e a Carmen compoñentes todos eles do GT do blog. O profe "aproveitou" moi ben o tempo e tamén nesta visita falou de blogs e por suposto do blog desta biblioteca. Aos dous días de estar alí saíron á blogosfera!!
Queredes saber como rematamos a tarde? Pois como non podía ser menos, nunha cafetería de Malpica, frente ao porto e falando de bibliotecas, de libros, de proxectos de futuro.... Que máis se pode pedir?
Grazas Olga por unha xornada tan fantástica e parabéns a todos e todas os que facedes posible unha biblioteca con tanta maxia. Encantounos!!
venres, 30 de novembro de 2007
Os Nosos Venres Musicais (IX)
Hoxe, imos dedicar este post de “Os Nosos Venres Musicais” a Tamara Santamariña Sanmartín, unha alumna de 4º de ESO que compaxina os seus estudos no instituto, coa súa grande paixón, o acordeón. E para facer algo distinto, esta mesma mañá decidimos facerlle unha pequena entrevista.
Tamara, cando comezaches a tocar o acordeón?
Dende moi nena e animada pola miña avoa pois a ela gustáballe moito este instrumento. Pero non foi ata os 11 anos cando me matriculei por primeira vez no conservatorio.
Que tipo de música é a túa favorita?
Gústame todo tipo de música, depende do momento.
Que outras afeccións tes?
A lectura é a miña gran paixón. Acabo de ler Dr. Jekyll e Mr. Hyde
Teño entendido que tocas nun grupo, fálanos del?
Non toco nun, senón en catro grupos.
En “Cuarteto Fantasía” de Coruña, e noutros tres que formamos no conservatorio, “Azabache”, “Lembranzas” e “Badaladas”.
Ademais formei un dúo cunha amiga, Sabela Caamaño, que se chama “Asdúas”.
Por certo, que tal pola blogosfera, pois seique tes un blog?
Asduas, está un pouco parado, é que os estudos non nos deixan moito tempo libre….
Que che pareceu a experiencia de “Música e Poesía” que fixemos o luns pasado na Biblioteca con motivo do Día da Violencia de Xénero?
Gustoume moito.
Que pezas tocaches?
Varias de Phil Cuninghan, “The house in Rose Valley”, “Mrs. Royan David” e algunha outra, e rematei con Fuggatzza de Pupazzetti.
Que dirías de volvela a repetir o luns 10 de Decembro para conmemorar o Día dos Dereitos Humanos?
Eu estaría encantada.
Fantástico, alí estaremos.
Tamara, moitísimas grazas e parabéns en nome de todos os que tivemos o pracer de escoitarte o luns pasado, fixéchenos disfrutar moitísimo.
Tamara, cando comezaches a tocar o acordeón?
Dende moi nena e animada pola miña avoa pois a ela gustáballe moito este instrumento. Pero non foi ata os 11 anos cando me matriculei por primeira vez no conservatorio.
Que tipo de música é a túa favorita?
Gústame todo tipo de música, depende do momento.
Que outras afeccións tes?
A lectura é a miña gran paixón. Acabo de ler Dr. Jekyll e Mr. Hyde
Teño entendido que tocas nun grupo, fálanos del?
Non toco nun, senón en catro grupos.
En “Cuarteto Fantasía” de Coruña, e noutros tres que formamos no conservatorio, “Azabache”, “Lembranzas” e “Badaladas”.
Ademais formei un dúo cunha amiga, Sabela Caamaño, que se chama “Asdúas”.
Por certo, que tal pola blogosfera, pois seique tes un blog?
Asduas, está un pouco parado, é que os estudos non nos deixan moito tempo libre….
Que che pareceu a experiencia de “Música e Poesía” que fixemos o luns pasado na Biblioteca con motivo do Día da Violencia de Xénero?
Gustoume moito.
Que pezas tocaches?
Varias de Phil Cuninghan, “The house in Rose Valley”, “Mrs. Royan David” e algunha outra, e rematei con Fuggatzza de Pupazzetti.
Que dirías de volvela a repetir o luns 10 de Decembro para conmemorar o Día dos Dereitos Humanos?
Eu estaría encantada.
Fantástico, alí estaremos.
Tamara, moitísimas grazas e parabéns en nome de todos os que tivemos o pracer de escoitarte o luns pasado, fixéchenos disfrutar moitísimo.
martes, 27 de novembro de 2007
Cine e Violencia de Xénero
Durante esta semana, imos dedicar algunhas clases nos grupos da ESO a tratar o tema da violencia de xénero e pensamos facelo a traves do cine. Eliximos distintas películas, segundo os niveis, que nos permitan reflexionar sobre a violencia contra as mulleres.
1º ESO: Osama
2º ESO: Yentl
3º ESO: Te doy mis ojos
4º ESO: Sólo mía
Osama
Afganistán-Xapón-Irlanda (2003)
Director Siddiq Barmak
Reparto Marina Golbahari, Khwaja Nader, Arif Herati.
Unha nena e a súa nai vense abocadas á miseria cando, coa chegada dos talibáns ao poder en Afganistán, perden o seu dereito a traballar e a posibilidade de saír soas á rúa, xá que non teñen a ningún home na familia. A nai e a avoa da nena deciden entón facela pasar por un rapaz.
Yentl
EEUU (1983)
Directora Barbra Streisand
Reparto Barbra Streisand, Amy Irvin, Mandy Patinkin
Yentl, é unha rapaza intelixente e decidida que se ve obrigada a facerse pasar por un rapaz para satisfacer a súa ansia de coñecemento.
Te doy mis ojos
España (2003)
Directora: Icíar Bollaín
Reparto: Laia Marull, Luis Tosar, Candela Peña
Unha noite de inverno, unha muller, Pilar, sae fuxindo da súa casa levando consigo ao seu fillo. Ao longo da película, os personaxes irán reescribindo un libro de familia no que está escrito quen é quen, pero no que todos os conceptos están equivocados, e onde di fogar lese inferno, onde di amor hai dor e quen promete protección causa terror.
Sólo Mía
España (2001)
Director: Javier Balaguer
Reparto: Sergi Lopez, Paz Vega
O amor entre eles foi un flechazo. Casaron e eran felices. O seu primeiro embarazo encheunos de ledicia.... ata que pouco despois xurdiron os primeiros reproches, os primeiros insultos. Tan só foi necesario “un mal día” de Joaquín para que Ángela descubrira o verdadeiro carácter do seu home.
1º ESO: Osama
2º ESO: Yentl
3º ESO: Te doy mis ojos
4º ESO: Sólo mía
Osama
Afganistán-Xapón-Irlanda (2003)
Director Siddiq Barmak
Reparto Marina Golbahari, Khwaja Nader, Arif Herati.
Unha nena e a súa nai vense abocadas á miseria cando, coa chegada dos talibáns ao poder en Afganistán, perden o seu dereito a traballar e a posibilidade de saír soas á rúa, xá que non teñen a ningún home na familia. A nai e a avoa da nena deciden entón facela pasar por un rapaz.
Yentl
EEUU (1983)
Directora Barbra Streisand
Reparto Barbra Streisand, Amy Irvin, Mandy Patinkin
Yentl, é unha rapaza intelixente e decidida que se ve obrigada a facerse pasar por un rapaz para satisfacer a súa ansia de coñecemento.
Te doy mis ojos
España (2003)
Directora: Icíar Bollaín
Reparto: Laia Marull, Luis Tosar, Candela Peña
Unha noite de inverno, unha muller, Pilar, sae fuxindo da súa casa levando consigo ao seu fillo. Ao longo da película, os personaxes irán reescribindo un libro de familia no que está escrito quen é quen, pero no que todos os conceptos están equivocados, e onde di fogar lese inferno, onde di amor hai dor e quen promete protección causa terror.
Sólo Mía
España (2001)
Director: Javier Balaguer
Reparto: Sergi Lopez, Paz Vega
O amor entre eles foi un flechazo. Casaron e eran felices. O seu primeiro embarazo encheunos de ledicia.... ata que pouco despois xurdiron os primeiros reproches, os primeiros insultos. Tan só foi necesario “un mal día” de Joaquín para que Ángela descubrira o verdadeiro carácter do seu home.
YENTL (Óscar á mellor banda sonora adaptada)
LOITEMOS POR UN MUNDO DE IGUAIS!!!
Música e Poemas Contra a Violencia de Xénero
Durante os dous recreos desta mañá, profesorado e alumnado de ESO e Bacharelato quixemos aportar o noso gran de area na loita contra a Violencia de Xénero e que mellor xeito que con música e poemas.
Léronse poemas de Rosalía, Marta Dacosta, Marica Campo, Antía Otero, Uxía Senlle, Margarita Ledo, María do Cebreiro, Marilar Aleixandre, e rematamos co poema de Mario Benedetti “Hagamos un trato” que foi lido polo director.
Tamara Santamariña, alumna de 4º de ESO, acompañounos co seu acordeón.
Léronse poemas de Rosalía, Marta Dacosta, Marica Campo, Antía Otero, Uxía Senlle, Margarita Ledo, María do Cebreiro, Marilar Aleixandre, e rematamos co poema de Mario Benedetti “Hagamos un trato” que foi lido polo director.
Tamara Santamariña, alumna de 4º de ESO, acompañounos co seu acordeón.
NON Á VIOLENCIA
VEÑA DE ONDE VEÑA
E SEXA DO TIPO QUE SEXA
domingo, 25 de novembro de 2007
25 de Novembro Día Contra a Violencia de Xénero
25 de novembro: data tope.
Levamos días cunha conta atrás que moitos non soubestes adiviñar. Quizais porque todos e todas vós sabedes que unha data non significa o remate dunha peste, dunha lacra social. Que por riba dos nosos desexos está a crua realidade.
25 de novembro.
Sabemos a historia deste día, sabemos que a muller é máis vulnerábel nas guerras, nos odios, nos enfrontamentos, na violencia.
Sabemos tamén, como educadores que somos, de que o uso gratuíto da violencia como xeito de reafirmación persoal sobre outro é a manifestación máis lamentábel da ignorancia. Só aquel inseguro e con necesidade de amosar a súa posición agride sen motivo.
De aí a importancia da educación, de formar aos mozos e ás mozas, ao noso alumnado por tanto, para combater de raíz as claves da existencia da violencia. Só dende a formación, dende a educación, seremos quen de combater contra ela.
25 de novembro.
Dicimos NON á violencia contra a muller. Dicimos NON a calquera tipo de violencia. En todos os países medran as denuncias de vítimas de violencia de xénero, nalgúns casos un 400% máis que hai dez anos. Mentres a policía detén maltratadores e os xuíces ditan ordes de afastamento, a mutilación xenital, un tipo de violencia contra a muller, xera novos hábitos nos hospitais.
Algúns grupos de mulleres son particularmente vulnerables á violencia: as mulleres pertencentes a minorías, as mulleres indíxenas, as refuxiadas, as inmigrantes, as mulleres que habitan en comunidades rurais ou remotas, as mulleres indixentes, as mulleres recluídas en institucións ou detidas, as nenas, as mulleres con discapacidades, as anciás e as mulleres en situacións de conflito armado.
25 de novembro
Porque todo tipo de discriminación é violencia, non o esquezamos. O maltrato pode ser psíquico, físico, pero é maltrato. As vexacións, os acosos, as desigualdades, son maltrato. E porque pretendemos e queremos un mundo de iguais, estamos hoxe aquí, unha soa voz, un único berro en contra da Violencia contra as mulleres.
AS BIBLIOTECAS ESCOLARES,
OS CENTROS DE ENSINO,
@S DOCENTES...
DICIMOS
NON Á VIOLENCIA!!!
Diario Dunha Maltratada
Elie Wiesel
Nobel da Paz 1986
“Acusei ás inxustizas porque non quero que o meu silencio as absolva”
Clara Campoamor
“Para min a felicidade consiste en gozar de boa saúde, en durmir sen medo e espertarme sen anguria”
Françoise Sagan
“A resignación non é máis que o hábito de sufrir”
Concepción Arenal
sábado, 24 de novembro de 2007
Por un Mundo de Iguais!!!
HAGAMOS UN TRATO
Compañera,
usted sabe
que puede contar conmigo,
no hasta dos ni hasta diez
sino contar conmigo.
Si algunas veces
advierte
que la miro a los ojos,
y una veta de amor
reconoce en los míos,
no alerte sus fusiles
ni piense que deliro;
a pesar de la veta,
o tal vez porque existe,
usted puede contar
conmigo.
Si otras veces
me encuentra
huraño sin motivo,
no piense que es flojera
igual puede contar conmigo.
Pero hagamos un trato:
yo quisiera contar con usted,
es tan lindo
saber que usted existe,
uno se siente vivo;
y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos,
aunque sea hasta cinco.
No ya para que acuda
presurosa en mi auxilio,
sino para saber
a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo.
Compañera,
usted sabe
que puede contar conmigo,
no hasta dos ni hasta diez
sino contar conmigo.
Si algunas veces
advierte
que la miro a los ojos,
y una veta de amor
reconoce en los míos,
no alerte sus fusiles
ni piense que deliro;
a pesar de la veta,
o tal vez porque existe,
usted puede contar
conmigo.
Si otras veces
me encuentra
huraño sin motivo,
no piense que es flojera
igual puede contar conmigo.
Pero hagamos un trato:
yo quisiera contar con usted,
es tan lindo
saber que usted existe,
uno se siente vivo;
y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos,
aunque sea hasta cinco.
No ya para que acuda
presurosa en mi auxilio,
sino para saber
a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo.
venres, 23 de novembro de 2007
Os Nosos Venres Musicais (VIII)
Shania Twain: "Black eyes, blue tears"
Black eyes, I don't need 'em
Blue tears, gimme freedom. Oh, yeah…
Positively never goin' back
I won't live where things are so out of whack
No more rollin' with the punches
No more usin' or abusin'
I'd rather die standing
Than live on my knees
Begging please-no more
Black eyes-I don't need 'em
Blue tears-gimme freedom
Black eyes-all behind me
Blue tears'll never find me now
Definitely found my self esteem
Finally-I'm forever free to dream
No more cryin' in the corner
No excuses-no more bruises
I'd rather die standing
Than live on my knees
Begging please-no more Black eyes-I don't need 'em
Blue tears-gimme freedom
Black eyes-all behind me
Blue tears'll never find me now
I'd rather die standing
Than live on my knees
begging please...
Black eyes-I don't need 'em
Blue tears-gimme freedom
Black eyes-all behind me
Blue tears'll never find me now they'll never find me now
It's all behind me
they'll never find me now
Find your self-esteem and be forever free to dream
Black eyes, I don't need 'em
Blue tears, gimme freedom. Oh, yeah…
Positively never goin' back
I won't live where things are so out of whack
No more rollin' with the punches
No more usin' or abusin'
I'd rather die standing
Than live on my knees
Begging please-no more
Black eyes-I don't need 'em
Blue tears-gimme freedom
Black eyes-all behind me
Blue tears'll never find me now
Definitely found my self esteem
Finally-I'm forever free to dream
No more cryin' in the corner
No excuses-no more bruises
I'd rather die standing
Than live on my knees
Begging please-no more Black eyes-I don't need 'em
Blue tears-gimme freedom
Black eyes-all behind me
Blue tears'll never find me now
I'd rather die standing
Than live on my knees
begging please...
Black eyes-I don't need 'em
Blue tears-gimme freedom
Black eyes-all behind me
Blue tears'll never find me now they'll never find me now
It's all behind me
they'll never find me now
Find your self-esteem and be forever free to dream
mércores, 21 de novembro de 2007
A teoría evolutiva, uns bonecos e unha canción.
Esta semana recibimos un correo do profesor Walt Andersen, catedrático de Bioloxía Evolutiva nunha universidade europea da que por razóns obvias non daremos o nome. Este home escoitou unha canción hai dezasete anos e, desde esa, non é capaz de quitala da cabeza. Deixou os traballos de investigación de fósiles e dinosauros, para centrarse no estudo minucioso de bonecos folclóricos. Esta semana, dicíamos, con motivo do tropecentos aniversario da publicación da “Orixe das especies” de Charles Darwin, enviounos as fotografías que mostran como os bonecos, ao igual que calquera especie, tamén evolucionan.
venres, 16 de novembro de 2007
Os Nosos Venres Musicais (VII)
Unha voz prodixiosa a desta nena de 6 anos, Connie Talbot, finalista no concurso ‘Britain’s Got Talent' que foi gañado por Paul Potts poseedor dunha marabillosa voz da que puidemos disfrutar noutro blog amigo “Trafegando Ronseis”.
Escoitádeos, sobran as palabras!!!!
Escoitádeos, sobran as palabras!!!!
Somewhere Over the Rainbow (O Mago de Oz)
Nessun Dorma
xoves, 15 de novembro de 2007
Animación 3D
O alumnado da escola francesa de animación 3D Supinfocom amósanos as súas pequenas xoias.
O mundo das lembranzas, dos soños, da fantasia... Un verdadeiro pracer para os sentidos, que as disfrutedes!!
O mundo das lembranzas, dos soños, da fantasia... Un verdadeiro pracer para os sentidos, que as disfrutedes!!
Parenthese
As lembranzas!!
As lembranzas!!
Riba, o gato que soñaba con ser pianista
O mundo dos soños!!
Nos teus brazos
Hai cousas que nin o destino pode impedir!!
mércores, 14 de novembro de 2007
Esculturas Tridimensionais
Brian Dettmer, artista nado en Chicago, colle libros vellos, atlas, manuais de mecánica ou de anatomía e recórtaos ata crear verdadeiros labirintos ou paisaxes.Faino sen miralos antes de comezar a traballar con eles, porque segundo o artista:
"Avanzar a traveso dun libro é como viaxar a un lugar onde nunca tivera estado antes. É como camiñar entre as árbores e atopar un río, ou dobrar unha esquina en Roma e descubrir un edificio impresionante”
Non vos perdades o incrible traballo que realiza este artista cun bisturí e moitísima paciencia!!
Se queredes ver máis:
Bryan Dettmer Book Autopsies
Aron Packer Gallery
luns, 12 de novembro de 2007
Roteiro por Barallobre
O mércores pasado, e dentro dos actos de homenaxe á figura de Xosemaría Pérez Parallé (O Segrel do Penedo), fixemos un roteiro, co alumnado de 1º de ESO, polos lugares de Barallobre ligados ao Poeta.
Estivemos no Local da Sociedade, no Casal de Sandulfe, na antiga fábrica de curtidos, no lugar do Pazo da familia de Lago, na Igrexa de Barallobre e na Liga de Amigos.
Este roteiro fixémolo xunto cos rapaces e rapazas de 5º e 6º de Primaria do CEIP O Ramo. A experiencia foi tan positiva que esperamos repetila noutras ocasións.
Acompañáronnos os membros da directiva da Liga de Amigos, Henrique Sanfiz, director de Radiofusión, quen nos explicou a historia de cada un dos lugares polos que pasamos e por suposto a policía local e protección civil
Os rapaces e rapazas fixeron unha magnífica lectura de poemas en cada un dos puntos do roteiro, pero o momento máis emotivo foi cando na casa da familia nos recibiron a viúva e a filla de Parallé, e un alumno do poeta que leu un poema que lle tiña dedicado ao seu mestre.
Canto disfrutamos!
Estivemos no Local da Sociedade, no Casal de Sandulfe, na antiga fábrica de curtidos, no lugar do Pazo da familia de Lago, na Igrexa de Barallobre e na Liga de Amigos.
Este roteiro fixémolo xunto cos rapaces e rapazas de 5º e 6º de Primaria do CEIP O Ramo. A experiencia foi tan positiva que esperamos repetila noutras ocasións.
Acompañáronnos os membros da directiva da Liga de Amigos, Henrique Sanfiz, director de Radiofusión, quen nos explicou a historia de cada un dos lugares polos que pasamos e por suposto a policía local e protección civil
Os rapaces e rapazas fixeron unha magnífica lectura de poemas en cada un dos puntos do roteiro, pero o momento máis emotivo foi cando na casa da familia nos recibiron a viúva e a filla de Parallé, e un alumno do poeta que leu un poema que lle tiña dedicado ao seu mestre.
Canto disfrutamos!
ARA
Cruceiro da miña aldea
na veira do camposanto:
chuvia e vento,
noite e pranto.
Lus de pedra que alumea,
na fror da tarde serea,
a mourenxa do tormento.
¡Cruceiro
da miña
aldea,
altar do arrepentimento!
J.M. P. Parallé
venres, 9 de novembro de 2007
Os Nosos Venres Musicais (VI)
Black Magic Woman
Cunha traxectoria musical de case catro décadas, admirador de John Lee Hooker, T. Bone Walker, e B.B. King, a fama de Carlos Santana comezou xa nos anos 60.
A súa característica música combina Rock, Jazz, Blues, Soul, toques latinos, estilos multiculturais e máis.
A súa característica música combina Rock, Jazz, Blues, Soul, toques latinos, estilos multiculturais e máis.
Como membro do Rock and Roll Hall of Fame, Santana ten vendido máis de 90 millóns de discos e actuado para un total de máis de 100 millóns de persoas.
Gañou dez dos premios GRAMMY, pero tan importante é o seu legado artístico, como o seu longo historial de activismo social e contribucións a causas humanitarias. Entre outras das organizacións que apoia están Hispanic Education e Media Group, Doctors Without Borders, Save the Children, Childreach, Rainforest Action Network, Greenpeace, American Indian College Fund, Amnesty International e o Museum of Tolerance con sede en Os Ánxeles.
Das moitas distincións recibidas por Carlos Santana en recoñecemento ás súas accións sociais e cívicas e polos seus esforzos filantrópicos, unha das máis recentes foi o premio do 2002 "Humanity in the Arts Peace Award,” que lles foi outorgado polo International Committee of Artists for Peace (ICAP).
Das moitas distincións recibidas por Carlos Santana en recoñecemento ás súas accións sociais e cívicas e polos seus esforzos filantrópicos, unha das máis recentes foi o premio do 2002 "Humanity in the Arts Peace Award,” que lles foi outorgado polo International Committee of Artists for Peace (ICAP).
Poderiades describirnos a carátula do disco onde apareceu o tema " Black Magic Woman" por primeira vez?
mércores, 7 de novembro de 2007
Inauguración de "O Segrel do Penedo" (III)
Ou dos sentimentos e as emocións que se mesturaron nesa xornada tan “especial”. E que difícil é expresar o que sentimos, polo menos o é para min.
Comezou o día cos nervios propios do que estaba a piques de acontecer.
Despois de dezasete anos, o noso soño era unha realidade. E inevitablemente ao botar a vista atrás, que diría o poeta, vimos a todos os compañeiros e amigos que apoiaron, animaron, colaboraron, traballaron, e tamén a todos os que criticaron, tentaron poñer pedras no camiño (que tamén os houbo) e o mellor de todo e que nesa mirada non hai nin unha pinga de rancor ou un mal sentimento, todo o contrario, todas esas experiencias, incluso as negativas, fixéronnos crecer como persoas e como profesionais. Ao volver a vista atrás vemos unha andaina non exenta de dificultades pero moi chea, ateigada de compañeiros e compañeiras, amigos e amigas que fixeron desa andaina unha tarefa común. Queríamos contar todas esas experiencias tan enriquecedoras e decidimos facelo publicamente, nesa xornada de celebración. Que mellor momento podería haber para recoñecer o papel fundamental que Toño desempeñou e segue a desempeñar na nosa biblioteca! Como non agradecer a todos e todas os compañeiros e compañeiras que sempre estiveron ao noso carón traballando a cotío, a todos os PLAMBEIR@S a súa xenerosidade, o seu exemplo e o seu bo facer. E agradecémosllo á representación alí presente, a Gracia e a súa biblioteca virtual a súa loita polos dereitos humanos (algo moi importante vai pasar e alí estaremos nós), a Concha e as súas ideas para crear o curso pasado o noso primeiro club de lectura, e neste curso o noso “Recanto da Poesía”, e a Antonio esas mans que non deixan de levarnos a todas as bibliotecas escolares galegas dentro e fóra de Galicia. E a Cristina e Pilar polo seu traballo e por estar sempre aí. (Non había moito tempo, pero gañas e motivos non nos faltaban para seguir agradecendo con nomes e apelidos, outra ocasión haberá...)
Sentímonos arroupados polos amigos. Notamos algunhas ausencias, pero canto encheron as presencias, foron o ungüento que todo o alivia, que todo o cura. Os abrazos nos deron a enerxía necesaria para continuar e non saír correndo, os bicos acougaron os nervos... E chegamos á casa e vemos a entrada no blog de “Biblioafonso”, as mensaxes, os correos, (son os bicos e as apertas virtuais que nunca nos faltan) e nos sentimos tan abraiados que non fomos quen de escribir nada. E hoxe as grazas de “A Nosa Biblioteca” e “Eu tamén estiven alí” de “Trafegando Ronseis” (Si que debías dicir “nós”) E nos faltan palabras para agradecer tantas mostras de cariño, só podemos darvos as grazas por ser como sodes e dicir que non sabemos que puidemos facer para merecer AMIG@S tan fantásticos. Con xente coma vós a AMIZADE sempre se escribirá con maiúsculas!!!!
Despois de dezasete anos, o noso soño era unha realidade. E inevitablemente ao botar a vista atrás, que diría o poeta, vimos a todos os compañeiros e amigos que apoiaron, animaron, colaboraron, traballaron, e tamén a todos os que criticaron, tentaron poñer pedras no camiño (que tamén os houbo) e o mellor de todo e que nesa mirada non hai nin unha pinga de rancor ou un mal sentimento, todo o contrario, todas esas experiencias, incluso as negativas, fixéronnos crecer como persoas e como profesionais. Ao volver a vista atrás vemos unha andaina non exenta de dificultades pero moi chea, ateigada de compañeiros e compañeiras, amigos e amigas que fixeron desa andaina unha tarefa común. Queríamos contar todas esas experiencias tan enriquecedoras e decidimos facelo publicamente, nesa xornada de celebración. Que mellor momento podería haber para recoñecer o papel fundamental que Toño desempeñou e segue a desempeñar na nosa biblioteca! Como non agradecer a todos e todas os compañeiros e compañeiras que sempre estiveron ao noso carón traballando a cotío, a todos os PLAMBEIR@S a súa xenerosidade, o seu exemplo e o seu bo facer. E agradecémosllo á representación alí presente, a Gracia e a súa biblioteca virtual a súa loita polos dereitos humanos (algo moi importante vai pasar e alí estaremos nós), a Concha e as súas ideas para crear o curso pasado o noso primeiro club de lectura, e neste curso o noso “Recanto da Poesía”, e a Antonio esas mans que non deixan de levarnos a todas as bibliotecas escolares galegas dentro e fóra de Galicia. E a Cristina e Pilar polo seu traballo e por estar sempre aí. (Non había moito tempo, pero gañas e motivos non nos faltaban para seguir agradecendo con nomes e apelidos, outra ocasión haberá...)
Sentímonos arroupados polos amigos. Notamos algunhas ausencias, pero canto encheron as presencias, foron o ungüento que todo o alivia, que todo o cura. Os abrazos nos deron a enerxía necesaria para continuar e non saír correndo, os bicos acougaron os nervos... E chegamos á casa e vemos a entrada no blog de “Biblioafonso”, as mensaxes, os correos, (son os bicos e as apertas virtuais que nunca nos faltan) e nos sentimos tan abraiados que non fomos quen de escribir nada. E hoxe as grazas de “A Nosa Biblioteca” e “Eu tamén estiven alí” de “Trafegando Ronseis” (Si que debías dicir “nós”) E nos faltan palabras para agradecer tantas mostras de cariño, só podemos darvos as grazas por ser como sodes e dicir que non sabemos que puidemos facer para merecer AMIG@S tan fantásticos. Con xente coma vós a AMIZADE sempre se escribirá con maiúsculas!!!!
Inauguración de "O Segrel do Penedo" (II)
A Biblioteca encheuse de autoridades!! Esas foron as palabras dunha alumna ao chegar á casa. E tiña razón, estiveron connosco:
O Alcalde de Fene, Iván Puentes, antigo alumno do centro e que lembrou os seus anos de estudante. Que ben falou e con canto sentimento e que claro ten o que debe ser unha biblioteca escolar!! Rematou a súa intervención cun desexo que compartimos, que a colaboración do Concello e o IES de Fene sexa fructífera!!
O Subdirector Xeral, Carlos Encisa a quen sempre agradeceremos as súas palabras tan agarimosas. Estábamos abraiados!! E lanzámoslle unha “indirecta” que dixo recoller.
O Concelleiro de Cultura e Ensino, tamén antigo alumno.
A Concelleira de Xuventude, ocio e deporte, Mª Carmen Silvar, membro do Consello Escolar.
O Concelleiro de Facenda, Manuel López.
A Bibliotecaria e Arquiveira Municipal, Mar Fontenla, membro da Comisión da Biblioteca no Consello Escolar.A nosa inspectora, Berta.
O Delegado Provincial, José Manuel Mouriz, que, en nome da Conselleira de Educación, inaugurou a nosa biblioteca. Que orgullosos estabamos vendo a un compañeiro (é membro do noso claustro) e amigo facer os honores!.
Tamén estiveron connosco a viúva e os fillos de D. Xosemaría Pérez Parallé “O Segrel do Penedo”. O seu fillo, Francisco Pérez Porto, un recoñecedísimo ceramista agasallounos cunha fermosísima placa para a nosa biblioteca. Que honrados nos sentimos coa súa presenza!!
Todos eles asinaron no que para nós é o “Libro de Ouro do Segrel”, pois nel quedarán recollidos os pensamentos, os sentimentos e as emocións de todos os amigos e amigas que veñan compartir connosco un tempo de lectura, de conversa, de aprendizaxe, de diversión, neste noso Punto de Encontro.
martes, 6 de novembro de 2007
Inauguración de "O Segrel do Penedo" (I)
Despois dunha longa andaina, non sempre doada, finalmente chegou o gran día.
Un día moi especial para tod@s os que durante anos traballamos arreo para conseguir a biblioteca escolar da que hoxe tan orgullosos nos sentimos.
Pero quen son eses “tod@s”?
Un xefe de estudos, Antonio Martínez, (hoxe Vicedirector do IES Afonso X de Cambre), que aló polo ano... (meu deus, foi no século pasado!!) e concienciado da labor que unha biblioteca escolar debía desempeñar nun centro de ensino nos propuxo o gran reto, converter aquel almacén de libros nunha verdadeira biblioteca escolar. (Canto lle temos que agradecer!!)
Tod@s os coordinador@s que pasaron por ela: Margarita Suárez, Juan Pablo Patiño, Josefa Seoane, Miguel Anxo Romero e Inma Rodríguez. Recoñecendo o seu traballo recoñecemos o traballo de todos e cada un dos profesor@s que pasaron polo noso claustro que co seu esforzo, a súa dedicación e as súas críticas, das que tamén sacamos sempre o positivo, fixeron posible o que hoxe en día é a nosa biblioteca escolar.
Todos os equipos de apoio da biblioteca. Este curso forman parte del Mª Carmen Arnoso, Begoña Fernández, Malena Mejuto, Alexandre Ripoll, Inma Rodríguez, Sabela Vázquez e Xoán Vázquez.
Todos os equipos directivos que sempre e sen excepción apoiaron, impulsaron e fomentaron o traballo por e dende a biblioteca escolar.
O persoal de administración e servizos co seu traballo e a súa profesionalidade.
Os Plambeir@s dos que tanto aprendemos e a quen tanto temos que agradecer e que onte estiveron tan ben representados na nosa celebración. Alí estiveron para arrouparnos Antonio Alonso, Concha Costas, Gracia Santorum e Toño Martínez.
Pero non foron só eles os que estiveron connosco, Marina Engroba, Dores Fernández, Anxo Fernández, Olga Rodríguez, Charo Sánchez, Juana Vázquez... tamén estiveron alí, senón fisicamente, si o fixeron co seu cariño e o seu ánimo, que boa falla nos facía!!
As nosas “xefas”, como ían faltar? Elas sempre están ai, e de que xeito!!
E como non, os protagonistas principais da xornada, o noso alumnado.
A celebración rematou, como non podía ser doutro xeito, cun recital de poemas de Pérez Parallé a cargo de alumn@s de 1º, 2º e 3º de ESO, e un cantar de cego no que se narraba a vida do Segrel.
Parabéns rapaces e rapazas!!
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
.jpg)
