O pasado mes de novembro convocouse o II Concurso Literario Contra a Violencia de Xénero do que resultou gañadora Antía Díaz Castro (1º Bacharelato) co relato "As Estacións", quedando finalistas Michelle López (1º ESO) e Bruno Currás (2º Bacharelato). Noraboa aos tres!!!
Relato gañador: As estacións
Autora: Antía Díaz Castro PARABÉNS ANTÍA!!
Curso: 2º BacharelatoAS ESTACIÓNS
A primavera... comezo dunha historia interminale, ou iso pensaba eu. El era amable, atento, simpático, un príncipe azul de ollos verdes, o home perfecto que sempre esperas atopar, pero que só aparece nos teus máis profundos soños.
O verán... a calor, a praia, as tardes paseando, as noites de festa que enlazan unha posta con outra posta de sol, o sentirse querida, vivir soñando esperta... a felicidade suprema.
O outono... o cambio, o non saber onde remata a miña vida e onde comeza a súa, os celos, as discusións, o afastamento, o non entender nada, ver que o sentido da miña vida é compracelo, doume de conta de que o suposto prícipe azul non é máis que un lobo coa pel de cordeiro... o comezo do ceclive.
O inverno... de súpeto, máis encanto, máis amabilidade, máis dependencia... ¿quizais un golpe de sorte?... ¿quizais o destino?... ¿ou quizais o arrepentimento? Eu acéptoo simplemente, perdoo e olvido. Como se todo fose tan fácil.
A primavera... os cambios continuos. Regalos que compensan ofensas, a importancia das aparencias. O estúpido "que dirán" dirixe o meu destino.
O verán... consumirme añorando os bos recordos do verán anterior. Ata o tempo parece estar na miña contra, chovendo todo o día. A doce auga da choiva mestúrase coas bágoas salgadas que brotan dos meus ollos cada vez que me asomo á ventá e vexo unha parella feliz.
O outono... Onde están os meus amigos? Poida que crean que a tristeza é contaxiosa. As follas das árbores caen, á vez que a miña alegría descende.
O inverno... a dor, as palizas, a humillación, o intentar escapar e non poder, a soidade, as inútiles súplicas... o descenso a un frío inferno invernal.
A primavera... flotar no aire cara a un mundo mellor, deixando as miserias atrás, e aprender que o destino é cruel e que a sorte so é para quen a busca, e eu xa me cansei de buscar e non atopar... o regreso á felicidade.
...e el dixo: fíxeno porque a quería, pero, que sentido ten a miña vida sen ela?...
...namentres eu ría e pensaba: se eu non podía vivir ó teu lado, ti non poderás vivir agora sen min.
O verán... a calor, a praia, as tardes paseando, as noites de festa que enlazan unha posta con outra posta de sol, o sentirse querida, vivir soñando esperta... a felicidade suprema.
O outono... o cambio, o non saber onde remata a miña vida e onde comeza a súa, os celos, as discusións, o afastamento, o non entender nada, ver que o sentido da miña vida é compracelo, doume de conta de que o suposto prícipe azul non é máis que un lobo coa pel de cordeiro... o comezo do ceclive.
O inverno... de súpeto, máis encanto, máis amabilidade, máis dependencia... ¿quizais un golpe de sorte?... ¿quizais o destino?... ¿ou quizais o arrepentimento? Eu acéptoo simplemente, perdoo e olvido. Como se todo fose tan fácil.
A primavera... os cambios continuos. Regalos que compensan ofensas, a importancia das aparencias. O estúpido "que dirán" dirixe o meu destino.
O verán... consumirme añorando os bos recordos do verán anterior. Ata o tempo parece estar na miña contra, chovendo todo o día. A doce auga da choiva mestúrase coas bágoas salgadas que brotan dos meus ollos cada vez que me asomo á ventá e vexo unha parella feliz.
O outono... Onde están os meus amigos? Poida que crean que a tristeza é contaxiosa. As follas das árbores caen, á vez que a miña alegría descende.
O inverno... a dor, as palizas, a humillación, o intentar escapar e non poder, a soidade, as inútiles súplicas... o descenso a un frío inferno invernal.
A primavera... flotar no aire cara a un mundo mellor, deixando as miserias atrás, e aprender que o destino é cruel e que a sorte so é para quen a busca, e eu xa me cansei de buscar e non atopar... o regreso á felicidade.
...e el dixo: fíxeno porque a quería, pero, que sentido ten a miña vida sen ela?...
...namentres eu ría e pensaba: se eu non podía vivir ó teu lado, ti non poderás vivir agora sen min.
.jpg)
.jpg)
1 comentario:
Tralo inverno desexamos que agrome unha primavera mellor para homes e mulleres. Grazas Antía por este texto.
Saúdos desde o sur. De Verín a Fene en liña recta, douscentos bos desexos de Feliz Aninovo.
Publicar un comentario